Onze dochter is 18 jaar geleden geboren met een Hernia Diafragmatica, waarmee haar hele leven niet altijd alles vlekkeloos verliep en waarin haar leven voor een groot deel beperkt is. Wij hebben door haar levensloop veel Ronald MC Donald huizen binnen Nederland gehad. Het was ons/is tweede huis, een huis waar je dicht bij je zieke kind kunt zijn.
Het is een huis met een prettige sfeer en met liefde ingericht. Een huis waar je even de mogelijkheid hebt om je terug te trekken als het je even niet meer meezit, om even de witte jassen van het ziekenhuis te ontzien, of om je te kunnen ontspannen of even op de bank kunt ploffen met een kop koffie en even je verhaal kwijt kunt aan lotgenoten die om dezelfde reden daar ook zijn. Even ontladen met een traan over de dagelijkse slobberingen die je meemaakt.
Het is een huis, waar je tot rust kunt komen, in de huiskamer of trekt je terug op je eigen kamer. De vrijwilligers die proberen dat je in het huis je eigen gezinsleven zoveel mogelijk door kan gaan. De vrijwilligers staan dag en nacht voor je klaar, je hoeft maar iets te vragen, en ze helpen waar het kan. Het is jammer dat de vrijwilligers die de handen voor ons in het vuur steken, geen bijdrage krijgen en het doen moeten met de donateurs, want subsidies krijgen ze bijna niet. Want zonder de Ronald MC Donald huizen kunnen wij niet, je wilt tenslotte dat je kind beter wordt en dat je tijdens de opname dichtbij ze kunt zijn, want ze hebben je nodig.